مقدّمه

روز 22 بهمن 57 نیز روز نجات ملت ایران از چنگال طاغوتیان زمان، روز آشکار شدن نعمت بزرگ الهی; یعنی، استقلال و آزادی بود.

این مسلم است که هر ملتی تا از وابستگی ها نجات پیدا نکند و از چنگال اسارت و استثمار آزاد نشود، نمی تواند نبوغ و استعداد خود را آشکار سازد و در راه «الله » که راه مبارزه با هر گونه شرک و ظلم و بیدادگری است، گام نهد.

غواص به فرمانده اش گفت : اگه رمز را اعلام کردی و تو آب نپریدم ، من رو

هول بده تو آب !

فرمانده گفت : اگر مطمین نیستی میتونی برگردی . غواص جواب داد :

نه ! پای حرف امام ایستاده ام ، فقط میترسم دلم گیر خواهر کوچولوم باشه

آخه تو یه حادثه اقوامم رو از دست دادم و الان هم خواهرم رو سپردم به

همسایه ها تا تو عملیات شرکت کنم.

والفجر ۸ ، اروند وحشی ، فرمانده داد زد یا زهرا ، غواص قصه ی ما اولین

نفری بود که تو آب پرید! اولین نفری بود که به شهادت رسید !

ـ منو شما چقدر پای حرف امام ایستاده ایم ؟؟؟؟

شبی گذشت،مثل شبهای پیش و پس؛

و ما باز، در خیال پرواز،

سر به بالش پر دادیم.

آرزویمان خواب بال بود،

که خواب چشمانمان را ربود.

چنان عمیق در چاه بی پایان آمال خفتیم که

نه بانگ"حی علی الفلاح"اذان را شنیدیم

نه طنین"جاهدوا فی الله"جهاد را . . . 

و ناگاهـ ،به کابوس شرم از خواب پریدیم؛



واااااای...باز هم شهادتمان قضآ شد . . .